Amaç: Diyabet neden olduğu akut/kronik, mikro/makro komplikasyonlar ile bireylerin yaşam kalitesini etkilemektedir. Dengenin önemli unsurlarından biri olan propriosepsiyon duyusunun da diyabet tanılı hastalarda azaldığı, postural imbalans geliştiği ve bu tür disfonksiyonların diyabet tanılı popülasyonda mobilite sınırlayıcısı olduğu bildirilmiştir. Bu doğrultuda araştırmanın amacı, Tip 2 diyabet tanılı bireylerde düşme korkusu ve yaşam kalitesi arasındaki ilişkinin incelenmesidir. Yöntem: Katılımcıların demografik bilgileri, diyabete ilişkin klinik özellikleri ve metabolik kontrol durumları sorgulandı. Düşme riski değerlendirilmesinde Uluslararası Düşme Etkinlik Ölçeği (FES-I), yaşam kalitesini değerlendirmede Avrupa Yaşam Kalitesi Anketinin 5 boyutlu-3 seviye hali (EQ-5D-3L) kullanıldı. Tüm incelemeler katılımcılar ile birebir görüşülerek gerçekleştirildi. Bulgular: Araştırmaya Tip 2 diyabet tanısı almasının üzerinden ortalama 5 yıl geçmiş, yaş ortalaması 56.8±13.4 yıl olan 51 birey dahil edildi. Katılımcıların glikolize hemoglobin (HbA1c) yüzdeleri ortalama 9.0±2.3% şeklindeydi. HbA1c kesme değeri %7 baz alınarak diyabeti kontrol altında olan 8 kişi (%15.7), ilgili seviyenin üzerinde ise 43 kişi (%84.3) vardı. On dört katılımcıda (%27.5) polifarmasi olduğu gözlendi. Katılımcıların FES-I ortalaması 38.1±11.2 puan iken, EQ-5D-3L indeks ortalaması 0.4±0.2 puan; EQ-5D-VAS skor ortalaması 55.1±18.9 puan idi. Düşme korkusu ile EQ-5D-3L indeks değeri (r= -0.74, p<0.001) ve EQ-5D-VAS skoru arasında (r= -0.55, p=0.007) istatistiksel olarak anlamlı ilişki vardı. Sonuç: Hastaların düşme korkuları arttıkça yaşam kalitelerinin de azaldığı sonucuna ulaşıldı. Bu doğrultuda, Tip 2 diyabetli bireylerin düşme korkusunu azaltacak girişimlerin yaşam kalitesi iyileştirilmesinde etkili olması mümkün gözükmektedir.
Anahtar Kelimeler: Düşme, Sağlıkla İlişkili Yaşam Kalitesi, Diyabet
|
